W implantologii najczęściej używanym materiałem jest tytan, ponieważ wchodzi w reakcję z tlenem zawartym w tkance kostnej. W skutek tej reakcji na powierzchni implantu wydziela się dwutlenek tytanu, który jest doskonałym podłożem do odtwarzającej się tkanki kostnej i stabilnego mocowania wszczepu.

Endoprotezoplastyka uważana jest za jedno z największych osiągnięć współczesnej medycyny. Pozwoliła rozwinąć leczenie operacyjne uszkodzonych stawów i dać wielu chorym możliwość życia bez bólu i cierpienia.  Endoprotezy stawu biodrowego stosowane obecnie można podzielić na: – endoprotezy całkowite i częściowe endoprotezy cementowe, bezcementowe i hybrydowe endoprotezy związane i niezwiązane W całkowitej wymianie stawu biodrowego ulega wymianie zarówno panewka jak i głowa kości udowej na sztuczne elementy. W częściowej rekonstruuje się tylko głowę kości udowej i zakłada w to miejsce protezę.    Endoproteza bezcementowa.

Panewka mocowana jest na wcisk lub wkręcana do kości, zaś trzpień do kości udowe. Panewka natomiast składa się z części metalowej i wkładki polietylenowej. Trzpień i panewka są metalowe, co powoduje z czasem przyrośnięcie endoprotezy do kości pacjenta. Powierzchnia pokrywana jest materiałem integrującym się z kością lub tytanem, także zrastającym się z kością. Endoproteza cementowa.

W skład tego rodzaju endoprotezy wchodzą następujące elementy: polietylenowa panewka, metalowy trzpień, metalowa lub ceramiczna głowa. Mocowana jest do kości przy pomocy kleju kostnego zwanego cementem.